W dniu pięćdziesiątnicy, jak czytamy w Dziejach Apostolskich, wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli głosić wielkie dzieła Boże. Wtedy zrodził się Kościół, który rozpoczął głosić Ewangelii, aż do dnia dzisiejszego. To zadanie, jak podkreśla papież Franciszek, realizuje się jedynie w mocy Ducha Świętego, który poprzedza i przygotowuje serca: On jest << siłą sprawczą ewangelizacji>>”. Duch Święty czyni to przez ludzi, obdarzając ich różnymi charyzmatami i powołując do różnych posług w Kościele. Jedne posługi ustanawiane są przez święcenia, a więc przez sakramentalne działanie Kościoła takie, jak święcenia biskupie, prezbiteratu i diakonatu zarówno jako etapu do święceń prezbiteratu czy jako diakonatu stałego. Inne natomiast posługi powierzane są świeckim: mężczyznom i kobietom, przez obrzęd ustanowienia ich lektorami, akolitami i katechistami. Każda z tych posług ma do spełnienia w Kościele określone posłannictwo i zadania.
Dzieje Apostolskie zawierają opis ustanowienia „siedmiu” dla obsługiwania stołów, aby apostołowie mogli się całkowicie oddać posłudze słowa. Sobór Watykański II odnowił urząd diakona w Kościele, który od V wieku pozostał jedynie etapem przejściowym dla kandydatów do święceń kapłańskich. Bł. Paweł VI realizując postanowienie soboru zachęcał, by w Kościołach lokalnych przywrócono diakonat stały z możliwością przyjęcia go przez żonatych mężczyzn.
Diakon stały może wspomagać pasterzy w posłudze liturgicznej i duszpasterskiej. Może udzielać chrztu, błogosławić małżeństwa, rozdzielać Komunie świętą, wygłaszać kazania, prowadzić pogrzeby. Może być bardzo pomocny w różnych formach parafialnej i ponadparafialnej aktywności: w pracy z młodzieżą, w szkolnictwie, w służbie zdrowia, w działalności charytatywnej, w animowaniu dzieła nowej ewangelizacji czy w formowaniu różnego rodzaju grup zawodowych.
W obecnych czasach Kościół wzywa nas „do odpowiedniego dowartościowania daru Ducha Świętego, jakim jest posługa diakońska” (Kongregacja Wychowania Katolickiego, Wytyczne dotyczące formacji diakonów stałych, Rzym 1998, nr 90). Należy zatem przyjąć dar Boży przywracając ten stopień hierarchiczny dla dobra wiernych. Wiele jest posług w Kościele jednak należy pamiętać, że sakramentalny akt święceń jest czymś więcej niż zwykłe wybranie, nominacja, delegacja lub ustanowienie ponieważ wyposaża w Ducha Świętego, pozwalającego na sprawowanie świętej posługi w Kościele.
Apostołowie wprowadzili posługę diakona, gdy zaistniała konkretna potrzeba. Powołuje go Bóg, ale rozeznaje to powołanie Kościół i komunikuje to powołanemu. Dlatego nie można udzielać święceń diakonatu chętnym, ale tylko tym, których wezwie Kościół, tzn. których wskaże sam biskup lub przedstawią prezbiterzy rozpoznawszy konkretną potrzebę we wspólnocie wiary, której przewodzą. Dobro Kościoła gdańskiego, całej wspólnoty i poszczególnych wiernych stanowi więc pierwszą rację wprowadzenia diakonatu stałego. Chodzi o to, że w sytuacji wielu wyzwań naszej archidiecezji, nie możemy lekceważyć posługi, którą z Bożego natchnienia ustanowili apostołowie i która może okazać się wielkim dobrodziejstwem w życiu i funkcjonowaniu naszego Kościoła.
Diakonem stałym może zostać żonaty mężczyzna po 35. roku życia, z minimum dziesięcioletnim stażem małżeńskim i za pisemną zgodą małżonki, a więc nie wystarczy jego własna wola przyjęcia święceń. Diakonem stałym może też zostać kawaler, ślubujący celibat w wieku nie niższym niż 30 lat. Kandydaci muszą również ukończyć pełne studia magisterskie z zakresu teologii, które można odbyć w naszym Instytucie Teologicznym w Gdyni i odbyć czteroletnie studia uzupełniające połączone z formacją duchową.
Kandydat przed przyjęciem na studia uzupełniające składa osobiście u dyrektora Instytutu Teologicznego Archidiecezji Gdańskiej następujące dokumenty:
Czas rekrutacji trwa do 15 września 2023 r.
Zapisy kandydatów i wszelkie informacje: ks. Dr. Krzysztof Drews Dyrektor Gdańskiego Archidiecezjalnego Kolegium Teologicznego w Gdyni.
tel: +48 505 150 532